Vaak voel je de dingen al aan, maar wil je daar niks van weten. Net als wanneer het licht het niet doet, en je toch nog een paar keer op de lichtschakelaar drukt. Stroomstoring. Complete verstoring van de energie in mijn lijf.
In zulke situaties probeer ik afstand te nemen, om alles vanuit een ander perspectief te kunnen zien.
Afscheid nemen, doet vaak pijn, omdat we al zo gewend zijn aan het idee, ook al is het gevoel niet helemaal goed. Mijn wortelchakra, waar oa het basis gevoel van veiligheid woont, maakt overuren.
Ik zucht nog eens diep, en als ik in de spiegel kijk zie ik alleen de donkere wallen onder mijn ogen. Ik droom zo slecht.. Omdat ik veel keuzes heb gemaakt. Zo vlak voor Samhain maak ik schoon schip, maar ben ik vooral eerlijk tegen mezelf en mijn omgeving. Het valt me zwaar, maar ik kom weer voor mezelf op, ik durf nu te laten zien wie ik ben. Eerst wilde ik altijd dat iedereen me aardig zou vinden, en toen werd er veel over me heen gelopen. Nu zie ik mijn lichte en donkere kant als een geheel, en durf ik ze samen te laten ademen. Niet iedereen vind mij aardig. En dat hoeft ook niet, en misschien ben ik soms onredelijk of tactloos, maar misschien ook niet.
Het maakt eigenlijk niet meer uit.
Ik ben wie ik ben.
Op bijna elk vlak in mijn leven, heb ik het de afgelopen jaren zwaar te verduren gehad. Ik ben daardoor heel boos geworden op de wereld. Zo boos, dat ik het licht eigenlijk niet meer zag. Ik voelde me verloren. Maar door op die manier oog in oog te hebben gestaan met mijn donkere kant, heb ik nu wel veel overwonnen. Ik mag boos zijn, ik mag schelden, ik mag gekwetst zijn, ik mag stom zijn.
En op 31 oktober begin ik weer opnieuw. Maar nu vol echte moed.. De moed die je nodig hebt om jezelf te accepteren.
